Dopadło mnie coś. Albo Teściowa chciała mnie otruć sałatką. Objawy te same. Cała noc nie przespana. Rano nie miałam siły podnieść z łóżka swojego dziecka, które waży niecałe sześć kilogramów. I właśnie wtedy pierwszy raz dotarło do mnie, że mój Mąż mi nie pomaga przy dziecku.
I wtedy też pierwszy raz dotarło do mnie jak bardzo jestem Mu za to wdzięczna. Tak, wdzięczna. I nie, nie mam już objawów zatrucia, nie mam gorączki i wyprowadziłam się już z toalety. Jestem Mu za to cholernie wdzięczna. I jestem z tego powodu szczęśliwa. On od samego początku mi nie pomagał. Nigdy. I nie chodzi o to, że jest zapracowany. O nie, nie... Na szczęście weekendy ma wolne. Nie chodzi też o to, że tego naszego dziecka nie lubi. Wręcz przeciwnie - On za nim szaleje. I właśnie dlatego mi nie pomaga.
Mój Mąż mi nie pomaga przy dziecku. Bo pomoc to wzięcie na siebie jakiegoś kawałka odpowiedzialności, to zrobienie czegoś, z czym ja już sobie nie radzę. Pomoc to coś tymczasowego. To ratunek w sytuacjach kryzysowych. Pomoc to takie "być z doskoku".
Mój Mąż w pełni uczestniczy w zajmowaniu się naszym dzieckiem. I właśnie wczoraj było to widać najlepiej. Ja cały dzień spędziłam w łóżku. Marząc aby ktoś mnie dobił. A On zajmował się naszym dzieckiem. Pełnowymiarowo. Jedynie nakarmić jej nie mógł, więc na karmienie była przynoszona do cycka.
Mój Mąż mi nie pomaga przy dziecku. I jest mi z tym najlepiej na świecie.
